We zijn weer in Christchurch, daar waar we zijn begonnen op het Zuidereiland.

Het is heet hier, rond de 30 graden en dat blijkt bijzonder te zijn voor Nieuw-Zeelandse begrippen maar gelukkig is het goed te verdragen omdat de wind, die altijd waait, het heel lekker maakt.
Na het bezoek aan de gletsjer zijn we vertrokken richting het Abel Tasman park, tsjonge wat een juweeltje is dat prachtige Nationaal Park!!
Voordat we er waren moesten we een heel aantal kilometers (deels door de stortregens) afleggen. Het heeft zo hard geregend dat veel mensen niet door konden rijden omdat bomen het begaven en puin van rotsen de weg verhinderde. Een stel die we bij de gletsjers hadden ontmoet en later op het strand (in Abel Tasman) tegen kwamen ( das ook zo lekker hier, beetje zwemmen en lezen en zwemmen en lezen) vertelden ons dat ze twee dagen langer hadden moeten reizen omdat een brug het had begeven, die was gewoon weggespoeld. Bij navraag bleek dat ze een halve dag na ons waren vertrokken....ai ai dat was heel veel mazzel hebben!!

Wat ook nog zo typisch is, is dat er op de campings bakken staan om afval van je maaltijd aan de varkens te deponeren, recyclen kunnen ze hier wel. Ook de campings zijn anders dan we gewend zijn (lees Europese) er liggen theedoeken, afwasborstels en zelfs pannen en ingrediënten om te koken. Dit is niet het geval op de DOC (natuur) campings haha daar heb je enkel koud water voor een douche en soms echt helemaal niks!

Eenmaal in het Abel Tasman park hebben we 'vakantie' genomen door vier dagen niks te doen. Nou ja niks doen...i.i.g. ritjes met de camper. Wel een bezoekje gebracht aan het stadje Nelson en vooral kilometers en kilometers wandelen totdat de blaren op je tenen staan. Maar dat was het zeker wel waard. Ook de blaren op je handen maakt veel goed als je al zeekajakkend door het water glijdt, na een aantal uur peddelen lijkt het net alsof je armen van lood zijn. Ze willen gewoon niet meer bewegen...bij Bas wel maar ja dat is hetzelfde als we gaan mountainbiken. Bij mij ligt m'n tong op m'n tenen na 3uur bikkelen, maar hij...hij roept enkel dat ik vooral niet moet opgeven en gewoon moet blijven trappen.

Goed, vanaf daar hebben we onderweg nog wat stadjes bekeken en een middag wijnboerderijen bezocht...ik 'moest' rijden zodat Bas kon proeven en dat was maar goed...hij was heeeel vrolijk;)

Morgenvroeg leveren we de camper in en varen dan met de ferry naar Wellington op het Noordereiland om onze laatste 14 dagen door te brengen. We zijn erg benieuwd welk voertuig er dan voor ons klaar staat. De eigenaar van de classiccamper, je weet wel van dat hele leuke gele busje, vertelde met een knipoog naar Bas dat hij nog wel een wagentje had staan die nog terug moest naar Auckland. We zijn zeeeer benieuwd!!